Proloog

In de gang van het mausoleum zit Adeline naast me en krast langs een koperen herinneringsplaat met haar vleermuisgrijze nagels.
' With God in Joy, and the Beauty of Youth.'
Elki had die woorden op haar arm geschreven de dag dat ik haar ontmoette.  Ze staat nu naast me, op wacht.
De stilte voelt als stroop op wol.
Prikkeldraad pakt de Hollywood Forever begraafplaats in, we hebben een ruit ingeslagen van een verlaten winkel op van Ness, met graffiti als opengekrabd eczeem, en zijn uit het magazijn raam geklommen, waar je bij Armeense graven uitkomt. Hunter ligt nog in die winkel te slapen.
' Toen Barbara la Marr doodging, noemden ze haar het meisje dat te mooi was om te leven.' Adeline kust de plaat.
' Wat wil je zeggen? Dat we ook gedoemd zijn. Je bent echt het zonnetje in huis.' Bama zit onder het graf van Valentino en slurpt de laatste drup uit haar Red Bull.
Vanonder de klitten boren Adeline's ogen zich in Bama.
Bama ziet eruit of ze dagen niet heeft gegeten, of een aderlating heeft gedaan. Ze smijt het blikje tegen de muur. Adeline zegt iets dat klinkt als sacrement, en stormt de gang uit.
Elki loopt naar Bama toe, hijst haar op en geeft haar een zoen op haar mond.
Even ben ik verbaasd. Maar dan snap ik het, de zoen is makkelijk te verklaren. Alleen een zoen kan al die hoop en kwetsbaarheid smoren.
Ik neem de wacht over. Sla een vlieg weg die maar tegen het raam blijft botsen.
Dan rijden de limousines de begraafplaats op. Ze stoppen aan de rechteroever van het meer.
' Wil je dat ik verslag uitbreng?'
' Ik wil het niet.' zegt Bama met afgeknelde stem.

Ik ben dronken. We zijn allemaal dronken. LA is als bubblegum, en ik heb heb een enorme bel aan het blazen. Wat maakt het uit dat hij in mijn gezicht uit elkaar is geklapt. 

Mijn naam is Mona. Het enige dat telt is dat dit mijn vriendinnen zijn.

Iedereen heeft een meining over meisjes als wij. Vul de jouwe maar in. Nog niet zo lang geleden hoopte ik dat mensen me zouden begrijpen, nu maakt het me alleen maar moe. Ik snap het wel, het is moeilijk om andere te snappen en nog steeds heilig in jezelf te geloven. Probeer het maar.

Het is een droom die voorbij drijft, altijd afgezet door een rouwrandje, die zeurderige nachtmerrie op de loer.

Je groeit op uit rotzooi, je doet er alles aan om er niet bij te horen. Ook al weet je dat het net gaat lukken. Zoals bloed uit je haar proberen te wassen met Tsubaki shampoo die ruikt naar rotte sinasappels. Hoe lang je ook naar die roze waterval blijft kijken, schoon wordt het nooit meer.

Wanneer het over is, lopen we naar buiten. Adeline wacht bij het graf. We planten de zaden, een Koreaanse gewoonte, Sharon roos, een krachtpatser plant, met bemoeizuchtige wortels, die de kist zullen omsluiten en misschien zelf zullen binnendringen. Volgend jaar zullen ze bloeien, een Technicolor uitbarsting gevoed door duisternis.

Elki blijft Bama's hand vasthouden.
Elki, een papaver in een veld van gemodificeerd graan.
Wanneer ik opkijk vlecht zich de watertoren van Paramout Pictures een perziken lucht zich door de palmbomen. De droge wind die al dagen waait heeft iets in vlam gezet.
Op het nieuws hadden ze de huiseigenaren op de heuvels al gewaarschuwd. Er waren vluchtroutes uitgezet, maar de meesten staan klaar met tuinslangen. Te trots, en jaar in en jaar uit weten ze al hun huis weten te redden. Maar als de vuur van meerdere kanten komt, als het je dak te pakken krijgt, wanneer het binnen dringt en de facade begint te smeulen...
 Je denkt dat het de baas kan zijn, maar een keer slaat de vonk over en verandert het al je illusies in een hoopje as.